بومی سروده

دریایی

سرِ دریا روی دوشِ شـــــــهرِ مِن

دستِ مـــوج و زُلفُنِ پـَـریشُونــــی

چیچکــا بــه همــدِگــــه اَگـُــفتِنَن

صدایِ مُوجِن و قَهقه یِ خَندوُونی

دستِ دریــا رویِ پُیِ خَسته شِن

شَوا کــه بُلن بُبوت ،قــــدم بِزن

یــَـه کمی با آسمـُــــــن تنها بَشِن

اِ دلـُــن همـــــدگــه غصــه بِسَن

تویِ چِهمِ همدگه زل شُ زَدِن

وا نگاهی که پر شیدایی ین

نبایه غم تُو دلت خونه بکن

دل تو که ساده نَن،دریایی ین

وسعت دستُن تو آسمُونــن

دل تو بلورن و مـــــهربُنن

تو که دریای بایه مهربُن بِبی

دریا قسمت همه عاشقُنن

تُوی شُو خلوتت با گل مــــاه

خلوت عاشقی تُن چه روبــراه

دریا و مــاه که مشغول گــَـپَن

هر چه موجِن همه چهمَن و نگاه

(پایان)